De eerste paar dagen...

Hier dan eeeeeindelijk een eerste aanzet om een verslag te maken van onze reis naar China. Het is nu Zaterdag 14 juli 2007 en we zijn al een dikke 1,5 week weg en nu heb ik pas de tijd om een verslag te gaan maken van al onze belevenissen van de afgelopen periode. Ik kan in een woord zeggen hoe dit was: HEFTIG!

Ik zal van dag tot dag proberen te beschrijven wat we allemaal hebben beleefd al ben ik bang dat ik nu al een paar dingen ben vergeten van de eerste dagen… 

Dinsdag en woensdag 3 en 4 juli 2007
Vandaag is het dan eindelijk zover. We vertrekken vanaf Schiphol naar China. We vliegen met China Southern eerst naar Beijing, waarna we van daaruit weer verder vliegen naar Guanzhou. Het vertrek stond gepland om 20:55.

We werden door Hen en Ineke naar Schiphol gebracht en het werd geheel in stijl afgesloten, inclusief foto’s van ons bij de ingang van Schiphol . Dat was in ieder geval een goed begin van de vakantie. Omdat we met een groep van 14 stellen (+ kids) vlogen moesten we extra vroeg aanwezig zijn, zodat we al ingecheckt waren voordat de groep met Chinezen incheckte. Dat bleek inderdaad wel verstandig, want net toen wij waren ingecheckt, kwam er een hele groep Chinezen aan en als we daar achter waren geweest, hadden we minstens een uur langer moeten wachten.

Omdat het zo’n lange vlucht was en Marieke ook al zo’n fan van vliegen is, hadden we ervoor gekozen om onze stoel te laten upgraden naar de zgn. Pearl-klasse. Nou, dát was in ieder geval al de eerste goede keuze van deze vakantie. I.p.v. rijen van 3-4-3 stoelen zit je in de Pearl-klassen met 2-3-2 naast elkaar, wat betekent dat je, naast veel meer beenruimte, ook veel meer ruimte in de breedte hebt. Daarnaast zit er bij elke stoel een aparte TV, waardoor je zelf kan bepalen welke programma’s je bekijkt. Ik heb tijdens de reis 2 films bekeken. Een met Hugh Grant en Julia Roberts en een rampenfilm waarbij de wereld bijna vergaat door een plotselinge klimaat-verandering. ’t Was in ieder geval goed tijdverdrijf om de vlucht door te komen.

Toen we in Beijing landde, zagen we dat echt IEDEREEN uitstapte (inclusief de mensen van onze groep die in de toeristenklasse zaten. Wij waren, samen met Pascal en Michelle in de veronderstelling dat wij gewoon mochten blijven zitten en deden dat dus ook. Tot iedereen uit het vliegtuig was en de stewardessen ons erop wezen dat wij er toch ook uit moesten. Enfin, dat was dus even snel inpakken en wegwezen….hahaha….

Uiteindelijk kwamen na een lange vlucht de volgende dag om 17:15 aan in Guangzhou (inclusief 6 uur tijdsverschil met Nederland). We verbleven in het Holiday Inn, die vier sterren had en er ook perfect verzorgt uitzag. Onze kamers waren ruim met twee 2-persoons-twijfelaars en natuurlijk een kinderbedje. We zaten in een levendig buurtje, dus wanneer je buiten kwam, had je in ieder geval ook nog het e.e.a. te doen, zonder dat je direct een taxi moest nemen.

Het voelt wel erg warm aan in Guangzhou, maar dat is niet vreemd met een gemiddelde temperatuur van 35 graden en een luchtvochtigheid van 95%.

Camara-verhaal
Omdat we het erg druk hadden met de verbouwing en de voorbereidingen voor de reis, hadden we niet veel tijd besteed aan de multimedia die we mee zouden nemen, zoals de Camara en het foto-toestel.

De dag voor vertrek doemde het eerste scenario al op en dat is dat de batterij van de filmcamara al een dag in de oplader had gezeten, maar niet vol raakte. Uit nadere analyse bleek dat de eerste 10-30 seconden het ‘laden’-lichtje wel knipperde om vervolgens uit te gaan met als gevolg dat de batterij niet vol raakte. In de hoop dat dit euvel zich wel oploste in China of dat we daar nog een nieuwe batterij konden kopen, hebben we ‘m toch maar meegenomen. Uiteindelijk deed de camara het dus niet en waren we toegewezen op de foto-camara, waar je ook de mogelijkheid had om mee te filmen. We hadden daarom ook maar direct, in de winkel waar we hadden gekeken voor een nieuwe batterij voor de film-camara, een geheugenkaart van 1 GB gekocht voor de foto-camara. Daar konden we 967 foto’s mee maken, dus daar moesten we het wel mee kunnen redden. Goed voorbereid als wij zijn (ahum), hadden we dus 4 duracel batterijen gekocht om te gebruiken voor het maken van foto’s. Daarnaast hadden we ook nog een setje van 10 Philips batterijen meegenomen puur voor de backup.

Nou, hier ging ook al weer het e.e.a. mis. De batterijen gaven na 3 foto’s al aan dat ze half leeg waren en na 5 foto’s ging die helemaal raar doen. Op advies van Rick hebben we de Duracell-batterijen nog verwisseld met de Philips batterijen, omdat hij wel eens vaker had gehoord dat Duracell-batterijen het niet altijd goed doen in foto-camara’s. Helaas hielp dus ook niet veel en zijn we dus de hele vakantie toegewezen op foto’s van de rest van de groep. Heeeeeeel errug irritant!

Donderdag 5 juli 2007
Na een goede nachtrust fris en vrolijk opgestaan, want vandaag was het DE dag dat we Miu zouden krijgen overhandigd. Met de hele groep togen we in de bus om om 15:00 bij het Registratie-kantoor aan te komen. Daar werd de hele procedure uitgelegd en werd de volgorde verteld waarin de kinderen zouden worden overhandigd. Wij waren natuurlijk weer als eerste aan de beurt en het wachten was dus begonnen.

Wij zaten met z’n allen in een kamer en af en toe ging er een deur naar een andere kamer open en zagen we, in een flits, allemaal mensen met baby’s zitten. Marieke dacht zelfs op een gegeven moment Miu mogelijk te hebben gezien, maar dat bleek helaas niet waar te zijn, want het liep allemaal even anders dan verwacht…

… zoals hierboven verteld zouden wij dus als eerste aan de beurt zijn, echter vlak voordat de overhandiging plaatsvond vertelde Angela dat er 1 kindje al 4 uur vaststond in het verkeer en dat zij dus later zou komen….laat dat nu net arme Miu zijn.

De overdrachtsprocedure ging echter wel gewoon in verder en iedereen kreeg z’n kindje overhandigd uit de handen van de verzorgsters/directeur van het tehuis. Ik (lees: Alex) had het hier wel erg moeilijk mee, want ik wilde Miu ook gewoon in onze armen sluiten. Nadat iedereen z’n kind overhandigd had gekregen, begon het lange wachten op Miu. Na twee uur zagen we uiteindelijk Miu binnenkomen. Toen ze de kamer werd doorgedragen naar de andere kamer waar ook alle andere kinderen vandaan waren gekomen, herkende we haar direct. Ze was nog steeds precies zo herkenbaar als van de foto!

Nadat we haar overhandigd hadden gekregen, wat door alle andere adoptie-gezinnen is gefilmd, dus film-materiaal is er genoeg, zagen we dat Miu er wel erg slecht aan toe was. Ze voelde loeiheet (later namen we haar temperatuur en bleek ze 39,66 graden koorts te hebben) en het bleek dat ze ook al diaree had. De initiële vreugde was dus van korte duur, want een paar uur later waren we al in het ziekenhuis met Miu met als doel om haar aan een infuus te krijgen zodat ze vocht binnen kon krijgen. Ze poepte er nl. alles uit en dronk bijna niets, met het gevaar van uitdroging.

Angela was met ons meegekomen en zie al direct toen ze de dokter zag, dat ze hem niet mocht…later bleek ze gelijk te krijgen en mochten wij hem ook niet. I.p.v. Miu een infuus te geven, gaf hij de opdracht om longfoto’s van haar te laten maken. Daarnaast moest ze ook nog een bloed-onderzoek, maar geen infuus. Tja, wat doe je dan in een vreemd land, waar je de taal niet spreekt en met een ziek kind in je armen….je neemt de medicijnen maar mee en hoopt dat ze aanslaan en dat ze snel weer beter wordt.


Ziekenhuizen in China
Nu nog even een korte impressie over hoe ziekenhuizen in China eruit zien. Het kinder-ziekenhuis waar wij met Miu naartoe zijn geweest, moet je meer zien als een soort schoolgebouw. Een hele grote hal waar heel veel banken. Deze banken zijn bevolkt met mensen en kinderen. Je moet je eerst op een aantal plekken registreren, waarna we Miu bij een doktor in een heel klein ‘kantoortje’ moeten laten onderzoeken. Die doktor stelt zijn diagnose en dan moet je weer naar een andere afdeling om het onderzoek of om de medicijnen te halen.

Wanneer je een infuus moet laten aanleggen, wordt dit vaak in het hoofd aangebracht. Dat is voor baby’s helemaal zielig om te zien. Het schijnt echter wel een hele goede plek te zijn omdat daar de aderen goed zichtbaar zijn. Wanneer het infuus is aangelegd wordt je met een of meerdere, zoals in ons geval, zakken weggestuurd en moet je maar een plek om te zitten zoeken (met het infuus en Miu dus in onze armen. Als je geluk hebt vind je er een plek op een van de banken waar er ook nog een rek staat waar je je infuus kan ophangen, maar ik heb ook mensen gezien die het infuus omhoog hielden voor hun kind. Wel apart allemaal .

Het komt allemaal niet erg hygiënisch over, maar ja het is de manier hoe het hier in China gaat en we hebben ons er dus maar bij neer moeten leggen.
De reden waarom we overigens direct naar het ziekenhuis moesten is omdat ze in China niet iets als een huisarts kennen, dus alle onderzoeken moeten in het ziekenhuis plaatsvinden.


Vrijdag 6 juli 2007
De hele nacht op geweest om Miu te verzorgen. Ze heeft de hele nacht diaree gehad en elke keer als wij haar een fles warm water (doktor’s recept) gaven, kwam het er net zo hard aan de achterkant weer uit in een tijd waar Michael Schumacher jaloers op zou zijn.

Vandaag is de dag dat de adoptie officieel zal worden gemaakt. We hadden dus weer een drukke dag voor de boeg en we moesten ’s ochtends dan ook weer naar het Registratie-kantoor, waar de notaris ook naartoe kwam om de hele procedure af te ronden.

Wij zijn met zieke Miu naar het Registratie-kantoor gegaan. Bij het zien van Miu, vroeg Angela hoe het met haar ging. Toen wij vertelde hoe de nacht was verlopen, zei zij dat we direct naar het ziekenhuis moesten. Na eerst een foto van ons drieën te hebben genomen, die nu op de adoptieverklaring prijkt, zijn we samen met Sofie naar het ziekenhuis gegaan. Omdat we nu overdag kwamen (de vorige keer was het midden in de nacht), was het nog veeeeeel drukker dan de eerste keer. Het duurde dan ook allemaal heeeeel erg lang voordat Miu uiteindelijk aan het infuus kon. Ze moest 2 zakken met vocht toegedient krijgen. In een van de 2 zat water en in de 2e zaten medicijnen. Voordat die 2 zakken beiden waren toegediend, was het ook weer 1,5 uur later.

Toen moesten we dus nog terug naar het registratie-kantoor om de adoptie-procedure af te ronden. Als we dit niet vandaag zouden doen, dan zou het mogelijk kunnen zijn dat alle documenten niet op tijd klaar zijn, waardoor we niet op de geplande terugreis-datum naar huis konden terugkeren.

Daar was inmiddels vrijwel niemand meer en na de juiste stempels te hebben gehaald, hebben we de taxi genomen om de adoptie-procedure bij de notaris officieel te maken. Pfew, het is allemaal gelukt en Miu is nu van ONS!!!! YEAAAAAH!!!!

Terug naar het hotel, waar we rond 19:00 uur aankwamen. We waren echt kapot, want we hadden de nacht nog niet geslapen en het zou ook nog wel even duren voordat we rustig een oog dicht konden doen.

Zaterdag 7 juli 2007
De afgelopen nacht was wederom errug zwaar. Ik besefte me wel hoe blij je kan worden van kleine dingen wanneer je een kind hebt. Als we deze procedure niet waren ingegaan, had ik nooit mogen ervaren hoe blij ik zou zijn, toen Miu 100 ml water opdronk! 

De ochtend begon goed. De koorst was weggetrokken en Miu dronk rond een uur of 10 zelfs een beetje melk. Dat was helaas ook het enige dat ze dronk toe 20:00 uur ’s avonds….omdat de diaree wel onverminderd doorging, hebben we het toch bij Angela en Sofie gemeld. Zij kwamen direct naar onze kamer en probeerde op allerlei mogelijke manieren of het hun wel lukte om haar wat te laten drinken, maar Miu bleek al meer trekken te vertonen van haar vader, want koppig als ze was hield ze haar lippen stijf op elkaar.

Alex is dan ook alleen met Angela naar het ziekenhuis gegaan. Sofie en Angela raden ons beiden aan dat één van ons in ieder geval thuis moest blijven om een beetje aan te sterken.

In het ziekenhuis moesten we de gebruikelijke loketten weer langs voordat Miu een infuus kon krijgen. Ze moest nu ook eerst nog een bloed-onderzoek ondergaan om te testen of ze niet allergisch was voor de (zware) medicijnen die ze ging krijgen.

Toen kwamen we er ook nog eens achter dat we een fout hadden gemaakt, want omdat Miu toch niets dronk, hadden we geen fles meegenomen. Tegen de tijd dat het infuus echter werd aangelegd (dit was rond een uur of twaalf ’s nachts) zat ze te snakken naar wat water. Daardoor lag ze heel erg onrustig in mijn armen en omdat het infuus in haar hoofdje zat, was het heel moeilijk om haar in bedwang te houden. Samen met Angela heeft Alex nog we een aantal doppen water aan weten te geven, maar dat was helaas niet voldoende. Toen Miu op een gegeven moment dan ook een plotselinge beweging maakte, werden sommige van de draden van het infuus losgetrokken van haar hoofdje. Gelukkig zat het infuus nog wel goed, maar gemakkelijk zitten was er niet meer bij. Toen de zuster later de bedrading nogmaals bekeek, haalde ze het infuus toch helemaal los en stuurde ons terug naar de afdeling die de infusen aanbracht. Daar werd het infuus wederom aangebracht, maar nu op haar hand. De arme Miu moest nogmaals een prik krijgen . Om 2:30 was Alex samen met Miu terug in het Holiday Inn.

Tot zover. Morgen of overmorgen mogelijk meer ;-).

Groetjes,
M&M&A