De laatste dagen Guangzhou, daarna naar Zhanjiang

Zondag 8 juli 2007
Na een onrustige nacht, opgestaanen Miu maar weer wat te eten proberen te geven. Dat ging vandaag gelukkig beter. Ze heeft vandaag wat water en rijstepap gegeten (en het toch ook nog minstens half uur binnen gehouden…tja, zo is Marieke inmiddels wel een expert in het verschonen van luiers geworden. Ik zie jullie al denken…”Is Marieke dan de enige die de luiers verschoont?”. Ja dat klopt (voorlopig). Zolang Miu aan de diaree is, doet Marieke het liever zelf…Na heeeeeel erg lang aandringen, heeft Alex zich hier dan toch maar bij neergelegd .

Er doet zich nu echter weer een volgens probleem op en dat is een ernstig luier-tekort. We hadden bij aankomst in Guangzhou een pak van 28 luiers gekocht en bovenop de luiers die we van Angela en Sophie hadden gekregen (nog een stuk of 10), leek dat wel voldoende te zijn. Maar Miu heeft haar uiterste best gedaan om zoveel mogelijk luiers te ‘verbranden’. Omdat we overmorgen weer vertrekken met het vliegtuig naar Zhanjiang, konden we niet nog een pak luiers kopen omdat we die gewoon niet met onze bagage mee konden nemen. Daarom even bij onze meereizende adoptie-stellen gebuurd om te vragen of wij wat luiers van hun konden lenen. Van de ene kon we er 3 en dan de andere 2 lenen en samen met de paar die we nog hadden, moesten we het daar wel mee kunnen redden.

Miu’s dilemma: 2 doppen en 2 vingers
Vandaag speelde zich nog een ander, klein, drama zich af op onze kamer. Op een gegeven moment had Miu gegeten, ze was in bad geweest en ze had ook een mooie schone luier omgekregen. Niets om te klagen zou je zeggen. Nou, voor Miu dus wel. Ze zetten het ‘m op een schreeuwen, niets wat we deden kon haar stilkrijgen….totdat Marieke de fantasische ingeving kreeg dat ze in beide haden een dop (van de voedingsflessen) had en dus geen hand vrij had om de vingers van in de mond te steken. Enfin, zo gezegd, zo gedaan, een dop uit de handen van Miu gehaald….binnen 5 minuten lag ze onder zeil….wat is het soms toch simpel om kinderen tevreden te stellen .

Maandag 9 juli 2007
Vandaag zouden we ’s ochtends met z’n allen naar een Megastore gaan waar je alles kan kopen m.b.t. baby- en kinderspullen. Marieke en ik stonden dus, samen met Miu, klaar op de afgesproken plaats om nu eindelijk eens een buggy voor Miu te gaan kopen. Het programma werd echter weer omgegooid, want omdat wij een dag eerder dan oorspronkelijk gepland zouden doorvliegen naar Zhanjiang (morgen red.), stond er vanmorgen eerst een excursie naar een tempel op het programma.

De tempel was best interessant, maar met een kind constant in je armen, kan je er toch niet zo erg van genieten, als wanneer je gewoon rustig kan rondlopen. Bovendien had Alex ook steeds meer last van pijn op zijn borst (hierover meer hieronder bij Alex eigen-lichaam-onderzoek). Enfin, het bezoek aan de tempel zat er gelukkig na een dik uur al weer op.

Omdat de kids toch weer moesten gaan slapen, hebben de wegen zich na het bezoek aan de tempel zich gesplitst in een groep die met de kinderen terug gingen naar het Hotel (incl. Marieke&Miu) en een groep die naar de Megastore ging. We hadden besloten dat ik daar naartoe zou gaan, omdat ik beter ben in het afdingen.

Samen met Meta ben ik naar de Megastore gegaan. Meta wilde nl. een kinderwagen kopen en wij dus een buggy. Nou, die megastore, dat was pas ECHT een megastore. We hadden maar 1 uur om er rond te lopen, maar als je was gaan snelwandelen en je was nergens gestopt, dan had je na dat uur waarschijnlijk pas de helft van alle winkels gehad!

Er was een speciale afdeling waar een aantal winkels zaten die buggy’s verkochten. Wij zijn daar direct naartoe gelopen (natuurlijk niet direct goed, maar dat was ook bijna onmogelijk…). Daar aangekomen, eerst was geöriënteerd. Meta was duidelijk de beleefde koper en zij toen we bij een winkel wegliepen waar we mogelijk wel wat hadden gezien “We will be back! Don’t worry”. Ik vertelde haar dat ze dat niet moest doen….ze mogen immers blij zijn als we zo ie zo terugkomen… . Enfin, in de 4e winkel waar we kwamen zagen we allebei een wagen die we mooi vonden. Bovendien waren de wagen in deze winkel ook al lager geprijst dan in de andere winkels waar we waren geweest. De wagen die Meta op het oog had was 850 RMB en de buggy waarop mijn oog was gevallen was 190 RMB. Bij elkaar dus 1040 RMB. Toen begon het onderhandelen. Na lang onderhandelen, waarbij het gezicht van de verkoper steeds chagrijniger ging kijken, kwamen we uiteindelijk uit op een prijs van 850 RMB voor beide wagens (dit is +/- 85 euro). Vanaf dat moment was ik dus de onderhandelaar van de groep en werd mijn naam steeds genoemd wanneer er iets te onderhandelen viel .

’s Avonds op onze hotelkamer gebleven, want Miu heeft nog steeds diaree en ons slaaptekort neemt nu ook wel ernstige vormen aan. Voordat Miu op bed ligt, is het toch weer rond een uur of negen, daarna moesten we de koffers nog pakken voor de vlucht van de volgende dag dus de room-service wordt maar weer eens besteld.

Alex’ Bionic Hand
Ik had al een tijdje dat ik steeds meer last van mijn borst begon te krijgen. Ik dacht eerst dat het wel zou overgaan, maar het werd steeds erger. Het was niet van die pijn dat je iets aanraakt en het doet pijn, maar meer van die zeurende pijn van binnen. Tijdens de vakantie, en vooral de eerste dagen nadat we Miu hadden en we nog geen wagentje, moest Alex Miu natuurlijk veel tillen. Daardoor werd het steeds erger….?! Het was op een gegeven moment zelfs zo erg dat bij het wassen van de kleding (voornamelijk van Miu) ik bijna niet kon blijven staan (had het gevoel dat ik voorover wilde buigen. Toen ik dit aan Marieke vertelde, vroeg zij zich af of ik niet zoiets dergelijks al eerder had gehad. Ik bedacht me dat ik een tijdje geleden last van mijn linker-bovenbeen had gehad (constant slapend-prikkelend gevoel)….dus dat kon geen relatie met elkaar hebben, toch?

Enfin, we lieten het maar even rusten…
…Toen ik de volgende ochtend wakker werd. Ik slaap tegenwoordig altijd op mijn rug (dat heb ik aangeleerd toen ik paar keer door mijn rug was gegaan), viel het me plotseling op dat ik met mijn linkerhand op mijn borst lag….PLING….ik dacht: Het zal toch niet waar zijn dat die pijn in mijn borst komt doordat mijn hand erop ligt. De nacht erop expres erop gelet dat ik met mijn linkerhand op mijn linkerbeen in slaap viel en wat denk je….de volgende dag werd ik wakker met een slapend gevoel in mijn bovenbeen en de pijn in mijn borst was alweer iets afgenomen…kortom, wat weten we van dit relaas….juistum: ALEX HEEFT EEN BIONIC HAND!!! 


Dinsdag 10 juli 2007
Miu is vannacht maar één keer wakker geweest (om 4:15)….ONGELOOOOOOFLIJK! We hebben dus redelijk goed geslapen, wat goed is, van vandaag is weer een reisdag. We vertrekken vandaag nl. naar Zhanjiang, de geboorte-streek van Miu, waar we ook het tehuis, waar ze het eerste jaar is opgegroeid, gaan bekijken.

De originele groep van 13 stellen splitsen zich hier op in een groep die in Guangzhou bleef (8 gezinnen) en een groep die doorvloog naar Zhanjiang (5 stellen, waaronder wij).

De vlucht ging van een leien dakje. Omdat het maar een klein stukje is dat we moesten vliegen, hoefde we maar 1 uur te vliegen. Miu heeft van start tot landing liggen slapen….daar hadden we dus werkelijk geen kind aan.

Angela was bij ons gebleven en verzorgde ook alle dingen rond het in- en uitchecken. Een ding moet nog wel even worden gezegd over Angela en Sofie: TWEE TOPMEIDEN!!! Wat zei allemaal hebben moeten doorstaan in de afgelopen weken…ongelooflijk!

Het is maar een uurtje vliegen, maar voordat je weer gesettled bent in je nieuwe hotelkamer, is het toch al weer laat. Het vele reizen begint ons overigens inmiddels wel de keel uit te hangen. In elk hotel, weer alles in- en uitpakken….je hebt niet het gevoel dat je even tot rust kan komen.

Op het eerste gezicht zag het hotel er echt TOP uit! Fantastische entree…winkeltjes in het hotel, een beauty salon, verschillende restaurants en op 4 verdiepingen allemaal lounges…waar wij overigens niet naartoe zijn geweest, want de weinige vrije tijd die we hadden hebben we gebruikt om een beetje tot rust te komen.

Op het 2e gezicht zag ik (Alex) toch wel wat punten, die ik niet vond horen bij een 5-sterren hotel. Zo waren de verschillende dingen niet goed afgewerkt, werkte de lichtschakelaars zeer onvoorspelbaar (afhankelijk van welke knop je wel of niet aan had staan), het internet werkte niet, en bovendien was er werkelijk NIEMAND die een fatsoenlijk woord Engels sprak.
Dat was best lastig, vooral bij het bestellen van het eten, omdat Marieke helemaal geen gevogelte (of producten ervan) mag. Elke avond dat we eten hebben besteld is Alex wel een kwartier bezig geweest om vast te stellen dat ze het juiste deden. Ze doen nl. wel gewoon of ze Engels verstaan, maar een leerling die 1 jaar Engels heeft gehad in het voortgezet onderwijs in Nederland, spreekt nog beter Engels dan zij deden. Heel erg vermoeiend allemaal.

Woensdag 11 juli 2007
Goede nacht gehad. Miu werd om 6:45 wakker, wat betekend dat wij ook lekker lang hebben kunnen slapen.

Vandaag staat het bezoek aan het kindertehuis op stapel. Wij zijn met 5 stellen naar deze provincie afgereist en wij zijn de eerste die, samen met Rick en Meini, de Friezen van onze groep , de tehuizen van onze kinderen gaan bezoeken.

Het vertrek stond gepland om 9:30, maar omdat er een kleine crisis was bij ons, vertrokken we om 10:00. Miu had honger en had nog een diaree-luier net op het moment toen we op het punt stonden om te vertrekken….

Na een rit van 1,5 uur kwamen we aan bij het tehuis van Miu. Alex vond het meevallen hoe het er allemaal uitzag. Het zag er nl. hygiënisch goed verzorgd uit (je rook geen poep). Bovendien zag je dat de verzorgers heel veel liefde voor de kinderen hadden. Op het moment dat wij het bezochten, verbleven er 47 kinderen in het tehuis, dan in 2004 was opgericht. Het is dus een klein tehuis voor Chinese begrippen.

Marieke vond het tegenvallen. Omdat het vorige gezin dat vanuit dit tehuis een kindje hadden geadopteerd, ons had verteld dat het er allemaal heel goed uit had gezien, had zij het zich mooier voorgesteld dan het nu was. Het klopt inderdaad dat de kinderen op houten planken sliepen en in chromen bedjes met ‘tralies’ (zo kwam het tenminste over). Verder lagen er veel kinderen in hun bedjes. Er was bijv. geen aparte speelruimte en er waren ook vrijwel geen speeltjes.

Op advies van Angela hadden wij een trap-loopwagen gekocht. Dit zijn van die wagens waar kinderen in konden gaan zitten en zich dan met hun benen konden verplaatsten. Wij hadden 1 trap-loopwagen gekocht, maar toen wij zagen dat ze nog maar 3 andere hadden (die allemaal werden gebruikt door kinderen), vroegen wij aan Angela of we niet nog een trap-loopwagen konden gaan kopen. Dat hebben we, later, op weg naar de vindplaats gedaan. Daar kwamen we bij een winkel, waar we nog 3 van deze trap-loopwagens hebben gekocht (voor dezelfde prijs als we de 1e hadden gekocht ). De kinderen in het tehuis kunnen zich nu tenminste wat meer bewegen.

In het tehuis hebben we het bedje waar Miu in had gelegen ook gefilmt en ook Miu nog gefilmt terwijl ze in het bedje een fles melk drinkt. Het was overigens soms wel moeilijk hoe het allemaal ging. Bij binnenkomst zagen de verzorgsters Miu natuurlijk en wilden haar allen natuurlijk vasthouden en meenemen. Alex heeft een aantal keren gevraagd of hij haar weer mocht vasthouden, omdat ze haar anders nooit zouden loslaten. Bij verzorgster 1 gaat het nog wel, maar wanneer de 4e en 5e haar willen vasthouden, wordt het minder leuk…

Na het bezoek aan het tehuis, zijn we naar de vindplaats van Miu gereden. Daar hebben we een bloempje meegenomen, wat zand en foto’s gemaakt en gefilmt. Ja, we mochten de camara van Jan en Jessica lenen voor deze speciale dag….1000 x dank daarvoor!.

Hierna werden we door de directeur uitgenodigd om te gaan lunchen. Dat was ook een hele speciale belevenis, waar vooral Alex enorm van heeft genoten. We waren met 9 personen (excl. kids), Meini, Rick, Angela, de directeur van het tehuis, het hoofd van de verzorging, de chauffeur die ons had gereden, de administrateur van het tehuis en wij. We zaten met z’n allen aan een ronde tafel, waar er allemaal gerechten werden geserveerd op een paneel dat kon ronddraaien. Van elk nieuw gerecht dat werd geserveerd, werd eerst aan de gasten (lees: Alex) gevraagd om het eerst te nemen. Alex nam dat natuurlijk met plezier en heeft van het hele gerecht genoten en werkelijk alles gegeten, zelfs tot hele krabben aan toe .

Na een lunch van minstens 2 uur, gingen we rond een uur of half drie naar het tehuis van Meini en Rick. Dat was voor ons toch wel moeilijk om te zien. Hun tehuis werd nl. gesponsort door een Amerikaanse organisatie (…Sky…?). Was de directeur van ons tehuis een heel sociaal en zorgzame (jonge) man. De directeur van hun tehuis was meer een manager die de touwtjes strak in handen had. Je zag aan verschillende dingen dat zij veel meer geld tot hun beschikking hadden. Zo waren er veel meer verzorgsters en waren er ook 2 speelkamers waar alle kinderen actief bezig waren. In de ‘slaapkamers’ stonden ook minder bedjes en er lagen vrijwel geen kinderen in de bedjes. Daarnaast lagen er op de houten bodem van de bedjes ook nog een soort matrasjes. Tja, verschil moet er wezen, maar het is wel moeilijk om te zien dat de verschillen zo groot zijn tussen 2 tehuizen.

Nadat we de vindplaats van Rick en Meini hebben bezocht rijden we terug naar het hotel waar we om 19:00 uur aankomen. Het was een emotionele dag en we zijn dan ook allemaal kapot. De komende 2 dagen zijn we vrij en we zijn blij dat we eindelijk wat aan de 3 R’en kunnen gaan werken (Rust-Regelmaat-Reinheid).

Donderdag 12 juli 2007
Miu komt steeds een beetje beter in haar ritme. Ze slaapt vandaag door tot 7:00 uur en na haar te hebben verschoont, de fles te hebben gegeven, slaapt ze gewoon weer lekker verder tot 9:00 uur….en toen was het zover….MIU’s EERSTE VASTE POEPLUIER!!!! YEAAAAAAH!!!! Marieke waarschuwde mij al dat we niet te vroeg moesten juichen, want de volgende kon gemakkelijk weer diaree zijn, wat het ook was, want om 10:00 spoot alles er weer uit .

Dit blijkt ook direct de laatste keer te zijn dat ze poept van van de diaree stoomt onze lieve Miu blijkbaar direct door naar de obstipatie, want de komende drie dagen (tot het moment dat ik dit type op zondag) heeft ze helemaal geen poepluier meer….

Ze begint ook steeds meer te reageren. Zo hebben Miu en Alex gespeeld op het bed en tongen naar elkaar uitgestoken…nooit geweten dat ik daar zoveel voldoening van zou krijgen ;-|)

Nu we eindelijk weer wat tijd voor onszelf krijgen, wilde we nu eindelijk eens de internet-site bijwerken. Ik pakt dus mijn laptop en probeert deze aan te sluiten op de wereldstekker, zodat ik stroom heb op mijn laptop…wat denk je…past de stekker van mijn laptop niet in het gat van de wereldstekker...  …OKEE, nu wist ik het zeker, de Electronica-goden hebben het slecht met me voor….gelukkig bleek later dat onze europese stekkers ook in de stekkers van het hotel paste, dus kon ik gelukkig een begin maken aan het verslag van onze reis.

We zijn ook nog even naar buiten geweest en op weg daar naartoe kwamen we Marco en Meta tegen in de lobby van het hotel. Zij hebben een dochter Talinda van 16 maanden (2 maanden ouder dan Miu) en deze staat en loopt al alsof ze nooit anders heeft gedaan. Wij noemen Miu en Talinda ook wel zusjes omdat ze best veel op elkaar lijken. Toen Miu zag hoe Talinda zo zat rond te stappen, hebben we haar ook eens neergezet en wat denk je…yep, ze bleef staan en deed ook nog de eerste, moeizame stapjes aan onze hand. Was erg leuk en Meta heeft alles nog op film vastgelegd ook. Dat wordt dus een druk uitwisselprogramma wat er later plaats gaat vinden.

Paniek in de Tent
Nog een leuke anecdote. We hadden Miu ’s avonds in haar bedje gelegd en ze ging lief en rustig slapen. Totdat ze op een gegeven moment het op een schreeuwen zette, nou dat konden ze drie deuren verder nog wel horen. Wij proberen haar te troosten, maar wederom niets helpte…ze probeerde wel telkens met haar benen en armen door de spijlen van de box heen te gaan. Wat blijkt: Is haar favourite speeltje naast de box op de grond gevallen…na haar deze te hebben teruggegeven en haar nog een beetje te hebben getroost is ze weer heerlijk gaan slapen.

Nou, tot zover weer een update van ons verblijf in China. Ik wens jullie veel leesplezier.

Groetjes,
M&M&A